گزارش حیوان خانگی به نقل از مهر؛
سهم ناچیز ایران در تولید گاز گلخانه ای، گرای غلط توافقنامه پاریس
حیوان خانگی: توافق پاریس درحالی كشورهای درحال توسعه را ملزم به كاهش تولیدگازهای گلخانه ای كرده است كه سهم آنها ۲۰درصد و سهم كشورهای توسعه یافته ۸۰درصد است؛ از سهم ۲۰ درصدی ۱.۳ درصد متعلق به ایران است.
به گزارش حیوان خانگی به نقل از مهر، آغاز انقلاب صنعتی در اروپا و پس از آن در آمریكا، باعث افزایش مصرف منابع انرژی های فسیلی مانند زغال سنگ، نفت و گاز شد. این افزایش مصرف سبب شد تا رشد صنعتی و اقتصادی این كشورها، سرعت بیشتری به خود بگیرد به صورتی كه از این منابع بعنوان موتور محرك توسعه یاد می شود. این افزایش سرعت توسعه اما یك روی سكه است و روی دیگر آن افزایش مصرف منابع انرژی و به قول برخی دانشمندان، افزایش انتشار گازهای گلخانه ای و به طبع آن، افزایش دمای كره زمین است. هم اكنون افزایش دمای كره زمین، تبدیل به یك چالش بزرگ در میان اقلیم شناسان و حتی می توان گفت بین مردم جهان شده است. در مقابل دیدگاه یاد شده، مبنی برافزایش دمای زمین از راه افزایش انتشار گازهای گلخانه ای، دسته ای دیگر از دانشمندان معتقد به افزایش دمای زمین به علت افزایش شدید فعالیت های خورشیدی هستند. با این همه اما معاهدات مختلفی در زمینه كاهش انتشار گازهای گلخانه ای انسان ساخت به تصویب كشورهای عضو كنوانسیون تغییرات اقلیم سازمان ملل متحد (UNFCCC) رسیده است. پروتكل كیوتو و موافقت نامه پاریس از مهم ترین این معاهدات هستند. هر دو معاهده با تاكید بر نقش محوری انسان در افزایش دمای زمین خواهان كاهش انتشار این گازها شده اند. كشورهای توسعه یافته به خصوص كشورهای اروپایی در حالی از این معاهدات حمایت كرده اند كه خودشان از عاملان اصلی افزایش انتشار گازهای گلخانه ای انسان ساخت هستند. باوجود این حمایت ها، این كشورها كارنامه قابل دفاعی در عمل به معاهدات كاهش انتشار مانند پروتكل كیوتو ندارند. پروتكل كیوتو و عاملان اصلی افزایش انتشار گازهای گلخانه ای در سال ۱۹۹۷ میلادی در سومین اجلاس كنوانسیون تغییرات اقلیم (COP۳) در كیوتو ژاپن، كشورهای شركت كننده موافقت اولیه خویش را با پروتكل كیوتو بعنوان راهكار بین المللی كاهش انتشار گازهای گلخانه ای انسان ساخت، اعلام نمودند. این پروتكل با شناسایی درست عاملان اصلی افزایش انتشار گازهای گلخانه ای، تنها كشورهای صنعتی ازجمله آمریكا، روسیه، كانادا، استرالیا و اتحادیه اروپا را موظف به كاهش انتشار گازهای گلخانه ای كرده بود. مطابق پروتكل كیوتو كشورهای فوق باید میزان انتشار خویش را در بازه زمانی تعیین شده ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ میلادی به میزان ۵ درصد نسبت به ۱۹۹۰ میلادی كاهش می دادند. همینطور طبق پروتكل فوق، كشورهای صنعتی علاوه بر كاهش انتشار باید به كشورهای درحال توسعه كه تعهدی در جهت كاهش انتشار نداشتند، كمك های فنی و مالی عرضه می كردند. همین مسئله سبب شد تا آمریكا باوجود موافقت اولیه و پشتیبانی از این پروتكل به آن نپیوندد. كشورهای اروپایی، كانادا و استرالیا هم عملكردی نامناسب در این پروتكل داشتند به صورتی كه میزان انتشار بعضی از آنها نه تنها كاهش نیافت بلكه افزایش هم پیدا كرد. حال سوال این است كه چرا پروتكل كیوتو كشورهای درحال توسعه را به كاهش انتشار گازهای گلخانه ای موظف نكرد؟ كارشناسان معتقدند كه ۵۰ درصد گازهای گلخانه ای پس از انقلاب صنعتی منتشرشده است. كشورهایی كه در پروتكل كیوتو موظف به كاهش انتشار شده بودند جزو كشورهای صنعتی بودند و سهم بسیار بالایی از انتشار گازهای گلخانه ای را در اختیار داشتند. این در حالی بود كه كشورهای درحال توسعه باوجود منابع عظیم انرژی در بعضی از آنها، سهم بسیار ناچیزی در انتشار این گازها داشتند؛ به صورتی كه دانشمندان ۸۰ درصد گازهای گلخانه انسان ساخت موجود در جو زمین را منتصب به كشورهای توسعه یافته می دانند. اما همین پروتكل كیوتو، تنها كشورهای صنعتی را موظف به كاهش انتشار كرده بود. تولید ۸۰ درصد گازهای گلخانه ای توسط ۲۰ درصد جمعیت جهان مؤسسه منابع جهانی (WRI) در سال ۲۰۱۰ میلادی با عرضه شاخصهای ارزیابی اقلیمی (CAIT)، سهم كشورهای جهان در انتشار گازهای گلخانه ای را بررسی كرد. نتایج این بررسی ها نشان داد كه كشورهای توسعه یافته با اینكه تنها ۲۰ درصد جمعیت جهان را در اختیاردارند ولی ۷۵ درصد گازهای گلخانه ای انسان ساخت را تولید می كنند. این در شرایطی است كه كشورهای درحال توسعه باوجود در اختیار داشتن ۸۰ درصد جمعیت جهان، ۲۵ درصد از این گازها را منتشر می كنند. نمودار (۱) این مورد را به خوبی نشان داده است.
نمودار (۱): سهم كشورهای توسعه یافته و درحال توسعه در انتشار گازهای گلخانه ای
همان گونه كه نمودار بالا، نشان داده است سهم كشورهای درحال توسعه باوجود جمعیت بسیار بالا، یك سوم كشورهای توسعه یافته با میزان جمعیت بسیار كمتر است. از همین رو برخی كارشناسان، كشورهای درحال توسعه را هنوز جز كشورهای پاك می دانند. این كارشناسان معتقد هستند كه كشورهای درحال توسعه برخلاف كشورهای توسعه یافته كه باید در جهت كاهش انتشار گازهای گلخانه ای قدم بردارند، بنا بر عدالت اقلیمی، باید افزایش انتشار هم داشته باشند. این در شرایطی است كه موافقت نامه تغییر اقلیم پاریس كه در بیست و یكمین اجلاس تغییرات اقلیم سازمان ملل متحد (COP۲۱) به تائید اولیه اعضا رسیده است، كشورهای درحال توسعه را هم موظف به كاهش انتشار گازهای گلخانه ای كرده است. توافق پاریس در خدمت چشم آبی این موافقت نامه در اهداف بلندمدت خود در جهت به حداقل رساندن انتشار گازهای گلخانه ای انسان ساخت، می خواهد تولید و مصرف منابع انرژی مانند نفت و گاز را به صفر برساند. دولت ایران هم بعنوان یكی از شركت كنندگان در اجلاس فوق، این موافقت نامه را به تائید اولیه رسانده و هم اكنون تلاش دارد تا آن در مجلس شورای اسلامی به تصویب برساند. در همین راستا خیلی از كارشناسان و اقلیم شناسان معتقد هستند كه پیوستن ایران به موافقت نامه پاریس، نتیجه ای جز كُند شدن توسعه و هم تحمیل هزینه های سنگین مالی بر كشور نخواهد داشت. چونكه باوجود بد عهدی كشورهای اصلی منتشركننده این گازها در عمل به تعهدات خود و خروج آمریكا با حدود ۱۶ درصد انتشار، كاهش انتشار ایران با سهم ۱.۳ درصدی تأثیری درروند انتشار گازهای گلخانه ای انسان ساخت نخواهد داشت.
منبع: حیوان خانگی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب